De weg naar het worden van een echte taxidermie kunstenares

Het verhaal achter het ontstaan van mijn eerste taxidermie kunstwerk “My care”

Het begon te schemeren toen ik aankwam op het station in een dorp aan de andere kant van het land, ver weg van mijn woonplaats. Hier zou ik na een lange reis en een hele lange dag opgehaald worden. Ik had een idee voor een kunstwerk waar ik beslist de hulp van een preparateur bij nodig had. Ik had helemaal geen ervaring op dat gebied. Ik had veel rondgevraagd, maar iets laten prepareren bleek al gauw erg kostbaar te zijn, ja arme student als ik was mocht het niet teveel geld kosten. Nu had ik het geluk dat ik uiteindelijk iemand tegen was gekomen die er de tijd voor wilde nemen om mij zoveel mogelijk zelf te laten doen om de kosten te drukken. Deze persoon zou ik vanavond ontmoeten.

Lekkende verpakking

Mijn vracht was zwaar. Ik had een boodschappenkarretje bij me met daarin een paardenhuid en twee afgehakte paardenbenen (van hetzelfde paard) die deze ochtend van de rest van het lichaam gescheiden waren. De inhoud was de hele treinreis succesvol uit het zicht gebleven, maar ergens halverwege toen ik in de trien zat begon het plotseling druppeltjes bloed te lekken, dwars door de lagen plastic en door de stof heen. Ik had het snel uitgeveegd met mijn schoen.

Het was doodstil. De vogels zongen niet meer en het was alsof de hele wereld voor even z’n adem had ingehouden. Een auto ging langzamer rijden en stopte in mijn buurt. Ik had mijzelf voorgenomen om gebruik te maken van mijn instinct. Een snelle blik zou prijs geven of ik hem zou vertrouwen of niet, maar wat als dat niet zo was…? Toen ik in de auto zat besefte ik dat ik niet eens een adres had achter gelaten van waar ik heen zou gaan aan familie en vriend. Helemaal niemand wist concreet waar ik nu was.

Opgesloten in de WC

Bij aankomst had een lange treinreis z’n tol geëist en was ik blij dat ik naar de WC kon. Toen ik de deur achter me dichttrok en het op slot had gezet viel de klink eruit. Aan de andere kant van de deur, zodat je nooit meer van binnenuit de deur open kunt krijgen.

Daar zat ik dan. Opgesloten in de WC van een wildvreemde ergens in een afgelegen deel van Nederland, mijn zonden te overdenken. Waarom moest ik altijd zo naïef zijn? waarom heb ik geen adres achtergelaten? Wat zou het ironisch zijn als ik nu door een “opzet” seriemoordenaar zelf opgezet zou gaan worden.

Eindelijk een goede uitleg voor prepareren

Ik werd zelf niet opgezet en ik was vrij snel uit de WC bevrijd. Mijn meegebrachte paardje werd wel opgezet. Deze preparateur leerde mij met hart en ziel zijn ambacht, waar niemand anders tot dan toe tijd voor of zin in had gehad. Hij behandelde mij alsof ik familie was. Hij heeft er zelf niet meer aan overgehouden dan onkosten voor materiaal en dat soort dingen. Toch hielp hij mij vol overtuiging bij het maken van de kunst die de toon had gezet voor mijn verdere carrière. Gewoon, omdat het een hele aardige man is. Die avond veranderde mijn leven omdat het mij maakte tot de taxidermie kunstenares die ik vandaag de dag ben.

Hieronder enkele foto’s van het proces vanaf de paardenslager tot bij de preparateur en het uiteindelijke resultaat.