20 augustus 2015   |   Geen reacties   |   admin

“En dat noem jij kunst!!?”

Mijn werk is altijd in de categorie “Hoe kom je er op?!” Verder is het zelfs mijzelf opgevallen dat mijn werk kennelijk als stelregel heeft dat er altijd eerst een of andere riskante of gênante onderneming aan vooraf moet gaan. Zo ook nu.

Ik had een heel goed idee vond ik zelf. Ik wilde een foto van mijzelf maken in de sneeuw op blote voeten in een hemd.

Zonder hulp

Ik had geen hulp, zelfs geen vervoer. Het werk was gemaakt in een periode dat ik door relatieproblemen tijdelijk weer bij mijn vader ingetrokken was. Mijn fiets stond nog bij mijn oude huis, die had ik nu dus niet voorhanden. Een “normaal” mens zou zijn plannen aan andere mensen voorleggen. En samen zoeken naar een goede oplossing of vragen om hulp, maar dat was niet in Vlindertje de autist opgekomen. Ik ging alleen en ik ging lopend naar de locatie. Er was een snijdende noordenwind. De plek was afgelegen. En er was in de verste verte behalve ikzelf geen mens of dier te bekennen, alleen een landschap van weilanden die veranderd was in een woestijn van sneeuw.

Blog-en-dat-noem-jij-kunst-497-01

Helemaal alleen in de polder, testfoto om de juiste stand te bepalen.

Eén foto, één enkele kans

Toen ik eenmaal in mijn hemd stond dacht ik dat ik een hartverzakking kreeg. Eenmaal op blote voeten in de sneeuw begon ik meteen te hyperventileren. Ik had verwacht dat het koud zou zijn, maar het was heel veel erger dan dat. Ik moest vreselijk mijn best doen om niet gekweld/pijnlijk te kijken toen ik de klik van de zelfontspanner afwachtte. Nog altijd happend naar adem strompelde ik terug naar mijn schoenen. Ik had geen gevoel meer in mijn voeten toen ik mijn sokken probeerde aan te trekken. Dat ging dan ook voor geen meter meer. Mijn voeten voelde aan als klompen. Die ene foto moest gelukt zijn. Het nog een keer overdoen zou medisch absoluut onverantwoord zijn. Dat was die eerste keer waarschijnlijk ook al, maar dat daargelaten. Eén foto, één enkele kans. Hij wás gelukt. Hij was prachtig.

Blog-en-dat-noem-jij-kunst-497-02

Testfoto in mijn hemd, maar met mijn schoenen nog aan.

De beste titel

Waggelend, sjouwend met de fotografie spullen, met mijn sokken half aan en mijn schoenen half dicht omdat mijn verstijfde vingers verdere dienst weigerden liep ik op mijn ‘klompen’ terug naar huis. Mijn vader kwam met de beste titel voor dit werk. Ik vertelde hem dat ik in een hemd met blote voeten in de sneeuw had gestaan voor een foto. Dat het best wel koud was en dat ik het gevoel in mijn voeten intussen weer terug had. Zijn commentaar: “En dat noem jij kunst?!!”