Debuut valt in het water

Na de academie als eerste expositie een deelname bij de Winter Expositie bij de Verbeke Foundation in België. Wie kan dat zeggen? ……..Ik, ware het niet dat dingen soms anders anders kunnen lopen dan je verwacht…

De Verbeke Foundation van binnen en van buiten.

Het wordt de winter

De Verbeke Foundation heeft een diepe indruk bij mij achtergelaten nadat ik deze bezocht had als groep excursie, nog voor mijn academiejaren in de kunst begonnen. Ik keek er mijn ogen uit die eerste keer. Zo iets had ik nog nooit gezien. Er is veel werk te vinden dat te maken heeft met planten en dieren en het meeste werk is vrij rauw. Daar hield ik van. Deze locatie had zich genesteld in mijn systeem en na mijn afstuderen besloot ik het museum opnieuw te bezoeken. Ditmaal met een vage hoop om er op een dag zelf deel te nemen. Ik vond zelf dat mijn werk er heel goed in zou passen. De eigenaar, Geert Verbeke, bleek een heel toegankelijk iemand te zijn wat de zaak een stuk makkelijker maakte. Zonder zichtbare reactie bekeek hij mijn portfolio en besloot: “Deze expositie (de opening was een paar dagen later) redden we niet meer, dus dan wordt het de winter.”

De schoot van het museum

Een paar maanden verder werd alles wat ik op dat moment klaar en beschikbaar had om te exposeren  meegenomen naar de locatie en een week later volgde ik zelf om te helpen met opbouwen. Nog altijd op een roze wolk. Het werd een bijzondere ervaring om tijdelijk te wonen op de Verbeke Foundation. Iedereen die daar komt wordt ‘geadopteerd’ in de familie. Dat is de beste manier om het te omschrijven. Je hoort er meteen helemaal bij en krijgt het gevoel dat je er welkom bent.

Links: De expositieplek schoonmaken en inrichten. Rechts: mijn slaapplaats in de Casanus.

Vocht

Bij het uitpakken van mijn kunstwerken (preparaten van organisch materiaal) voelde mijn objecten klam en vreemd vochtig aan. Ik veronderstelde dat dit kwam omdat ze in plastic bakken waren verpakt (dat het vocht niet weg kon of zo iets). Het dak was kapot gewaaid vlak boven de plek waar mijn werk opgeslagen had gestaan. Misschien waren ze natgeregend? Ik maakte ze droog en stalde de objecten uit op de expositieplaats. Het was ijzig koud in het museum. Er was sowieso geen verwarming in dat gedeelte van het museum en alle koude kwam door het open gat in het dak zo naar binnen. Mijn expositieplek stond wel dichtbij het gat in het dak, maar niet recht eronder. Regen kon er niet komen.

De ochtend bracht helaas geen raad, want mijn preparaten waren er nog veel slechter aan toe dan de dag ervoor. Er liep water uit, er lag een flinke plas water onder en ze begonnen lichtelijk krom te trekken. Na de werken droog gemaakt te hebben zag je een paar tellen later de druppels water opnieuw lopen. En toen drong er iets tot mij door. Het water kwam niet van buitenaf, maar uit de preparaten zélf! Ze zogen het vocht uit de omgeving op net zoals een spons. Ik haalde Geert erbij en die bleek ooit eerder een soortgelijke ervaring te hebben gehad. De crew van mensen die daar woonden werd erbij gehaald om tot een oplossing te komen. Er werden vochtvreters geïnstalleerd.

Het kapotgewaaide dak. Rechts: de vocht heeft de hoef van mijn werk Please al aangetast.

Advies

Ik was er niet gerust op. Ik had er een slecht gevoel over en besloot advies te vragen aan iemand die er meer verstand van heeft dan ik. Ik belde de docent die ons tijdens de prepareer cursus les gaf in huidconservering. Het probleem bleek veel ernstiger dan ik dacht. Vochtvreters slaan nog geen deuk in een pakkie boter in een terrein van een paar hectare groot. Zeker niet wanneer er geen enkele vorm van klimaatbeheersing is. Met zo’n open dak staat het zo goed als in de buitenlucht en daar kunnen preparaten beslist niet tegen. Ik vroeg een andere docent wat te doen met nat geworden preparaten. Zijn antwoord: “In de container gooien. Wat wilde je er anders mee?”

Wat te doen? Laten staan in de wetenschap dat al mijn werk dreigt te vergaat of het ophalen en mijn debuut bij de Verbeke Foundation mislopen? Het leven biedt geen kant en klare antwoorden.

Schade en schande

Na een paar dagen kwam het besluit: Mijn werk is niet bedoeld om te vergaan, dus dat wil ik ook niet. In overleg met de Verbeke Foundation is uiteindelijk besloten om alles weer weg te halen en het werk alsnog te exposeren in de zomerexpositie. Dan zijn de klimaatomstandigheden vermoedelijk beter. Mijn vriend en ik hebben een vrachtwagen gehuurd, alles weer ingeladen en zijn teruggereden naar Nederland.

De lege plek die ik achterliet gaf mij een even zo leeg gevoel van binnen en zo werd ik door schade en schande wijs.

Met de gehuurde bestelwagen naar Verbeke om alles voortijdig weer op te halen. Rechts: de lege plek die ik achterliet.

De kunstwerken hoefden niet de container in. Langzaam zijn ze opgedroogd. Sommige werken zijn wel veranderd, maar niet al te ernstig. Ze hebben het gered.